Over ons

Jelle (10) woont op dit moment op het trainingscentrum kind & jeugd van de Klimop. Hij is sinds zijn zevende woonachtig in een instelling in de vorm van een woongroep. Jelle woonde met zijn ouders en jongere zusje (5) in Alkmaar. Thuis ging het niet goed meer en ouders zochten naar een goede plek voor Jelle. Thuis was Jelle veel boos en had woede uitbarstingen wat een grote druk op het gezin legt. Jelle vindt het moeilijk om met zijn boosheid om te gaan. Nadat Jelle op een aantal verschillende woongroepen gewoond heeft kwamen ze terecht bij de Klimop. “Ik vond het spannend en eng, want ik kon niemand.” Jelle vond het in het begin lastig, omdat er nieuwe gezichten waren, nieuwe regels en een nieuwe omgeving. Nu lijkt Jelle prima op zijn plek te zitten en vertelt hij enthousiast over de mooie omgeving en waarom de Klimop leuk is. “Ik hou van de natuur en dat is hier. Ik kan hier op de Wii, met lego spelen, met anderen kinderen en op mijn kamer zitten.”

De aller eerste periode is de moeilijkste periode. Jelle geeft aan dat hij het vooral lastig vond om nieuwe mensen te leren kennen, nieuwe afspraken, andere regels en een andere aanpak en benadering dan hij gewend was vanuit zijn eerder instellingservaringen. “Dit is niet de afspraak bij mijn andere woongroep.” Jelle heeft het in het begin zichtbaar moeilijk, maar zoveel anders in één keer voor een tienjarige is niet gemakkelijk. Daarnaast kan Jelle goed vertellen dat hij het lastig vindt om zijn vader en moeder te moeten missen, maar dat het ook leuk is om op de Klimop te wonen. “Ik heb mijn eigen kamer en ingang waar papa en mama komen. Ik vind dit fijn”.  Jelle kan zich terugtrekken en naar zijn eigen kamer gaan wanneer prikkels hem te veel worden. Jelle geeft aan blij te zijn wanneer zijn ouders bij hem langs komen. “Ik mag en kan ook mijn ouders bellen of iPad spelletjes met hen spelen. Ik speel graag Roblox.”

In het begin heeft Jelle geregeld een woedeaanval en kon hij in een rap tempo van groen naar rood op zijn boosheidsmeter overslaan. Jelle leren om minder heftig en minder boos te worden is zeker haalbaar. In het begin zijn al deze nieuwe dingen bij elkaar erg zoeken voor Jelle, maar ook zeker voor personeel. Jelle geeft steeds beter aan wat hij prettig vindt en wat absoluut niet. “Duidelijkheid geeft mij rust”. Ook nabijheid en structuur geven Jelle rust. Het doel van Jelle is om te kunnen benoemen wat hem boos maakt en om te kijken wat hem gaat helpen wanneer hij boos is. “ik vind het fijn om met mijn teddybeer berend op bed te zitten als ik boos ben en dat groepsleiding bij mij is”. Begeleiding is in nabijheidbied, praat tegen hem en geeft aan wat er verwacht wordt van Jelle. Dit geeft duidelijkheid. Alle momenten gaan met vallen en opstaan en dat hoort erbij, want niet boos kunnen zijn is niet menselijk. Door op alle momenten voor Jelle te blijven zorgen en hem positief te benaderen en hierbij te complimenten op allerlei momenten, zoals wanneer hij in contact komt geeft een positieve wending en bijdrage aan zijn zelfvertrouwen. Hij gaat langzamerhand zelf inzien wat hij goed kan en kan steeds beter aangeven wat hij wil en fijn vind door dit uit te spreken.

Jelle heeft op verschillende woongroepen gewoond, maar niets lijkt helemaal aan te sluiten bij wat Jelle lijkt nodig te hebben. Groepsstructuren werken niet en maatwerk lijkt belangrijker en beter aan te sluiten bij de behoeftes van Jelle. Jelle kan door vele prikkels, veranderingen en drukte om zich heen niet goed tot rust komen. “Ik heb veel drukte in mijn hoofd, waardoor ik boos kan worden en ben dan verdrietig dat ik boos geweest ben.” Wanneer Jelle wel de rust, structuur en duidelijkheid heeft gaat het beter met hem. “Ik kan dan mijn tijger, die mij boos kan maken in zijn hok houden. Zo werkt dat in mijn hoofd.”

In de jeugdsetting, met enkele en steeds dezelfde begeleiders kan Jelle een band opbouwen en wennen aan nieuwe structuren die hem rust moeten bieden en hem duidelijkheid moeten geven. “Ik vind het fijn als groepsleiding duidelijk is en ik meer rust in mijn hoofd heb.” De Klimop geeft duidelijkheid en biedt een bepaalde structuur dat aansluit bij Jelle als individu dat ervoor zorgt dat Jelle weet waar hij aan toe is. Wanneer Jelle boos is tijdens een schooldag en naar huis moet, was hij in het begin bang dat er boos op hem gereageerd zou worden. Echter door op de Klimop in gesprek te gaan en alternatieven aan te bieden in plaats van consequenties aan negatief gedrag, blijven wij in contact met Jelle. “Ik vind het fijn hoe groepsleiding op mij reageert”. Jelle lijkt zich gehoord te voelen en er wordt ingezoomd op het positieve van het kind. In het begin dat Jelle op de Klimop kwam zei hij vaak; “Ik doe alles fout” door deze uitspraak om te buigen en te kijken naar wat goed gaat krijgt Jelle meer zelfvertrouwen.

“Ik hou van de natuur. Ik vind het fijn om naar mijn favoriete plekje op de dijk te gaan.” Jelle vind het fijn om rust te hebben en om buiten uit te kunnen waaien. “Ik word rustig van de zee en vind het fijn om naar de zee te luisteren.”  Ook vindt Jelle het leuk om naar de speeltuin te gaan waar hij op zijn eigen fiets naar toe kan gaan om met andere leeftijdsgenoten te kunnen spelen. Groepsleiding is in nabijheid en ondersteunt om contacten aan te gaan. “Ik vind het ook leuk om spelletjes te spelen met groepsleiding en andere groepsgenoten (verstoppertje- Tikkertje).”

Een duidelijk doel; een heldere missie.

Het is 2018 wanneer Timo bij De Klimop intrekt. Tot dat moment heeft hij veel plekken gezien en is toe aan rust. Een plek waar hij langdurig kan blijven, waar het zo nu en dan ook best even mis mag gaan en een plek waar Timo op zijn eigen tempo kan werken aan zijn toekomst. Timo heeft dagbesteding maar wil meer. Hij heeft een duidelijk doel; hij wil zelfstandig wonen en een betaalde baan.

Lees hier het verhaal van Timo.
Timo komt -jarige leeftijd bij de Klimop. Tot die tijd had hij veel plekken gezien en zoekt hij rust. Een vaste vertrouwde plek waar de nadruk ligt op wederzijds respect en samenwerking. Waar het best even mis mag gaan en fouten maken horen bij de ontwikkeling van iemand van zijn leeftijd. Een plek waar we niet afwijzen, maar oplossingen zoeken om weer verder te kunnen met elkaar. Klinkt leuk, al is dat het niet altijd. Want er wordt weldegelijk gesproken over bepaalde keuzes die je maakt. Over dingen die anders kunnen en zo nodig zitten daar ook tijdelijk consequenties aan vast. Dit is altijd bedoeld om weer in de samenwerking te komen. Vanuit de zorggedachte. Maar dat is soms ook best lastig.

Stormfase:
De eerste periode van een plaatsing is altijd de moeilijkste periode. Nieuwe mensen leren kennen, aan elkaar wennen, nieuwe afspraken, nieuwe regels en vaak een andere manier van aanpak dan wat je gewend bent. Timo heeft het er soms best moeilijk mee. Alle veranderingen bij elkaar; dat zijn er ook best veel. Dit heeft regelmatig een woedeaanval tot gevolg. Timo kan behoorlijk boos worden; van 0 naar 100 binnen enkele ogenblikken. Geen probleem, boos worden is een emotie en hoort bij ons allemaal. Nooit meer boos worden is voor niemand haalbaar. Minder heftig en minder vaak boos worden is wel een optie. Eerder uit de situatie stappen, sneller in contact terugkomen en vooral rustig uitspreken wat je dwars zit. Dat is het doel. Maar om een doel te halen moet je naar jezelf kijken en de kans en tijd krijgen om te  leren en te veranderen. Hierbij helpen wij natuurlijk. Natuurlijk gaat dat met vallen en opstaan maar door, ook als Timo boos was, voor hem te blijven zorgen en hem te complimenteren wanneer hij zelf weer in contact terugkomt. Hem laten inzien dat boosheid iets van ons allemaal is. Hierdoor nam de heftigheid en de frequentie af. Hij kan nu uit de situatie stappen, even een rondje lopen en daarna het gesprek weer aangaan. Soms even drie keer een rondje lopen. Timo kan het en hij doet het.

Normfase:
Na een tijdje merkt Timo dat hij al best veel kan en, zonder erg, meer deed dan hij zelf doorhad. Timo werkt veel aan de doelen en heeft een duidelijke dagroutine. Vroeg opstaan, wassen, ontbijten en naar zijn dagbesteding in Hoorn. In de middag, na zijn dagbesteding, boodschappen doen en koken. In de avond is het tijd voor ontspanning. Met zijn huisgenoten een spelletje doen, film kijken, beetje gamen of op pad om een activiteit te doen. Timo doet het goed op een vaste routine, maar hij wil meer. Hij vindt zijn dagbesteding leuk, maar geeft dikwijls aan meer in het arbeidsproces betrokken te willen worden.

De arbeidsmarkt:
Timo geeft aan dat hij altijd graag iets met postbezorging wil doen. Samen met hem leggen we contact met NH post. Dit bedrijf is een oude bekende van ons waar we eerder al met veel plezier een kind hadden onder konden brengen. NH post biedt namelijk zorg op maat. Ook dit maal pakte het erg goed uit. Timo heeft kennisgemaakt en is direct erg enthousiast. Een aantal dagdelen draait hij mee. Voornamelijk sorteerwerk en postlopen zijn zijn bezigheden. Postlopen blijkt de ideale job voor hem te zijn. Lekker op pad en naar buiten met collega’s. Een eigen wijk op Texel. Timo maakte zich binnen de kortste keren onmisbaar. Zijn collega’s lopen weg met hem en vice versa. De begeleider van NH post spreekt met waardering over Timo. Timo zet zich 100% in, komt altijd keurig op tijd, werkt in weer en wind en doet wat ze van hem vragen. Het is eerder afremmen dan aansporen, zo zeggen zijn directe collega’s. Natuurlijk heeft hij begeleiding nodig, maar we krijgen er veel voor terug. Timo is dankbaar, trots en staat voor iedereen klaar. De volgende stap is om een arbeidscontract te krijgen bij NH post. ,,Die ruimte willen we hem in de toekomst zeker bieden”, aldus de eigenaar.

Toekomst:
Timo is blij met zijn plek bij De Klimop. Hij woont samen met een huisgenoot, maar ziet uit naar zijn eigen appartementje. Vaak is het gezellig met z’n tweetjes, maar er ontstaat ook dikwijls ruis of ruzie over schoonmaken bijvoorbeeld. Of muziek die te hard staat als Timo rust. Al is het in het begin met intensieve zorg die altijd in de nabijheid aanwezig is. Ook dat zal, als Timo zich blijft ontwikkelen, langzaam maar zeker afnemen. Tot in hoeverre is nog niet duidelijk, maar Timo ziet uit naar zijn eigen plekje. Hij is er aan toe en moet die kans na zijn achttiende krijgen. Die kans bieden we hem dan ook vanuit De Klimop.

Het verhaal van Ferry begint al op zeer jonge leeftijd.

Ferry ziet meerdere instellingen van binnenuit maar kan zich nergens aarden. Door de vele prikkels, veranderingen en voortdurende personele wisselingen, lukt het Ferry niet om vertrouwen in de hulpverlening te krijgen. Hij kon niet zijn beste beentje voorzetten. ,,Het bleef in mijn hoofd maar onrustig en daar werd ik boos van”, vertelt hij zelf. Ferry kreeg steeds meer moeite met gezag en ging zich afzetten. Hij had geen toekomstperspectief en ging van een open setting naar gesloten. Toen zijn ouders ook de wanhoop nabij waren, plaatsten zij een noodkreet in de krant. Op dat moment hebben verschillende oud-hulpverleners van Ferry zich ingezet om hem vanuit de gesloten setting op De Klimop geplaatst te krijgen.

Rust
In een kleinschalige setting met slechts enkele en steeds dezelfde begeleiders bloeide Ferry langzaam op. Vanuit een nette woonwijk met betrokken buurtbewoners ging Ferry zich teeds meer thuisvoelen. Ferry deed sociale contacten op in de buurt, maakte vriendschappen en ging trouw naar zijn dagbesteding en sport. Een vaste routine deed hem goed. Elke dag dezelfde begeleiders maakte het mogelijk dat Ferry een vertrouwensband kreeg met hen en vanuit die band konden er stappen gemaakt worden. Langzaam maar zeker viel het instellingsgedrag van Ferry af en kon hij zich steeds kwetsbaarder opstellen. Vanuit instellingen zijn kinderen gewend dat er consequenties vastzitten aan negatief gedrag, bij De Klimop moeten zij met ons in gesprek en bieden we alternatieven aan voor dat gedrag. De visie van het Sociaal Competentie model waar het personeel in geschoold is vanuit hun J.J.I. achtergrond ligt hieraan ten grondslag. Voor Ferry even wennen, maar het werpt zijn vruchten af. Het zijn ingredienten waar wij als De Klimop met ons ervaren personeel vroeg of laat de vruchten van plukken. Wij zien het als een succesformule, zo ook in het geval van Ferry.

Trots
Inmiddels is Ferry 20 en woont hij nog steeds beschermd bij De Klimop. Ferry: ,,Dat er altijd 24 uur per dag iemand voor mij beschikbaar is als ik die nodig heb doet mij goed. Ze staan altijd voor me klaar en dat voelt goed.” Het meest trots is Ferry op het contact met zijn ouders wat vroeger ingewikkeld en lastig was, maar nu hecht is. Hij gaat regelmatig naar zijn ouders als hij daar behoefte aan heeft. ,,Ook mijn opa gaat regelmatig met mij vissen als het mooi weer is en ik bezoek vaak mijn zus”, aldus Ferry. In overleg bepaalt hij hoe lang en wanneer hij op bezoek gaat. Ook zijn dagbestedingsplek bij NH Post doet Ferry erg goed. ,,Ik werk daar als fietskoerier. Ik ben als het ware een uithangbord van het bedrijf en moet me ook zo gedragen, dat hebben we zo afgesproken. Ik heb daar geen moeite mee, integendeel. Mijn collega’s zijn vriendelijk, mijn begeleider vanuit NH Post begrijpt me, neemt de tijd voor me en het werk is erg leuk. Zelfs de directeur maakt regelmatig een praatje met me als ik op de werkvloer mijn pakketten kom halen, mijn route uitstippel of als ik een kopje koffie drink in de kantine”.

Samen
Ook wij van De Klimop zijn trots op de samenwerking. Bedrijven die zich op deze intensieve en bijzondere manier inzetten voor mensen met een beperking of afstand tot de arbeidsmarkt zijn schaars. Je moet ook altijd even afwachten hoe het wederzijds klikt. Maar NH Post straalt rust uit; er wordt echt de tijd voor Ferry genomen en ze weten wat ze doen. De communicatie is goed, we doen het echt samen. Ferry is trots op de stappen die hij tot nu toe heeft gemaakt. Soms moeten we even een stapje terug om vervolgens weer twee stappen vooruit te gaan. Altijd blijven zoeken naar kansen en deze afstemmen op wat de bewoner nodig heeft of wilt. Dat is waar we voor staan. Voor Ferry is het een succesformule gebleken. Er zijn nog veel stappen te gaan, maar Ferry mag trots zijn op wat hij tot nu toe heeft bereikt. En dat is hij.

Van gesloten instelling naar De Klimop.

,,Tijdens mijn gesloten jeugdzorg plaatsing heb ik een plek bij De Klimop gekregen. Het was eigenlijk best even wennen. Ik was niet gewend om met zoveel vrijheid om te gaan. Ik was eraan gewend geraakt dat overal een regel voor bestond en bij het niet nakomen daarvan kreeg je straf. Niet dat ik iets leerde van die straf hoor, die nam je gewoon. Er werd me wel gezegd dat ik anders had moeten handelen of dat het niet goed was wat ik had gedaan. Maar waarom zou ik luisteren, ik zat toch vast. Wat had ik nou te verliezen.

Eigen verantwoordelijkheid
Bij De Klimop vertelden ze me van tevoren dat er niet gestraft zou worden, maar dat er wel afspraken worden gemaakt. Ik kwam er al snel acher wat ze daarmee bedoelden. Nadat ik een afspraak niet was nagekomen, volgde er direct een gesprek daarover. Het ging over het nemen van verantwoordelijkheid en respect. Het boeide me eerlijk gezegd allemaal niet zoveel. Het gebeurde nog een paar keer en steeds weer dat gesprek. Ondertussen regelden ze best veel voor me, waren ze betrokken en kon ik goed met ze praten. We spraken dezelfde taal. Het begon steeds rotter te voelen om afspraken niet na te komen of te verdraaien. Ze spiegelen steeds mijn gedrag en ondertussen hielpen ze me actief verder met werk zoeken, vervoer regelen, boodschappen doen, mijn hygiene en al dat soort dingen.

Droombaan
Na een aantal weken heb ik bij verschillende bedrijven een paar dagen meegelopen. Ik mocht bij een aantal verschillende bedrijven starten, maar heb gekozen voor de McDonalds. Het is zeker niet mijn droombaan maar voor nu past het even het beste. De werktijden sluiten goed aan, het is dichtbij en ik verdien er geld mee. Ook bieden ze me een opleiding aan wat maakt dat ik kan doorgroeien.

Steunen
Op dit moment weet ik niet of ik in de toekomst wel in Den Helder wil blijven wonen, maar dat het vanuit De Klimop wel een mogelijkheid is, omdat ik ook na mijn achttiende kan blijven geeft me rust. Daardoor heb ik niet het gevoel dat ik voor niets aan het opbouwen ben, omdat ik straks toch weer weg moet. Ook mijn huisgenoot is best aardig, ondanks dat hij ook zo zijn problemen heeft. We maken samen afspraken over de boodschappen doen, wie er kookt en bijvoorbeeld wie wat wanneer schoonmaakt. Dit gaat vaak goed, maar wanneer we er strijd over krijgen komt de begeleiding ondersteunen. We praten de frustraties uit en moeten leren anders te communiceren. Soms is dat moeilijk maar het gaat steeds beter. Vaak is het ook gezellig, we kijken samen een filmpje, gamen en kunnen goed praten over wat we hebben meegemaakt. We proberen elkaar te steunen wanneer dat nodig is. Het voelt niet alleen.”